Krótki wstęp
Tego dnia oprócz przejścia szlaku Caminito del Rey (artykuł tutaj), mieliśmy okazję udać się do rezerwatu przyrody Torcal de Antequera. Znany jest on przede wszystkim ze wspaniałego krajobrazu powstałego w wyniku zjawisk krasowych skał wapiennych. Już sam stromy wjazd autem pod górę dostarczył nam świetnych widoków. Obszar został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Pochodzenie - historia gór
- Skały, które można zobaczyć w rezerwacie przyrody Torcal de Antequera, to wapienie. Są one wynikiem nagromadzenia muszli i szkieletów zwierząt morskich osadzanych w kolejnych warstwach na dnie rozległego morza, które pokryło ten obszar około 200 mln lat temu (w okresie jurajskim).
- Około 20 milionów lat temu, w okresie orogenezy alpejskiej, osady węglanowe (już przekształcone w wapienie) ulegały kompresji, deformacji i pękaniu, aż pojawiły się w powolnym i ciągłym procesie, który trwa do dziś. Od tego czasu wapienie pozostawały narażone na wietrzenie atmosferyczne i czynniki erozyjne.
- Powolne, ciągłe działanie wody deszczowej, śniegu i wiatru spowodowało erozję i rozpad skał wapiennych, tworząc ten szczególnie ukształtowany teren, znany jako krasowy lub krasowy krajobraz.
Parking & centrum dla zwiedzających
W południowej części rezerwatu znajduje się centrum dla zwiedzających (Centro de Visitantes El Torcal Alto), gdzie możemy zjeść, skorzystać z toalety, zaczerpnąć informacji, czy kupić pamiątki. Obok jest bezpłatny parking. Z tego miejsca zaczyna się kilka szlaków pieszych, między innymi najbardziej popularne – zielony i żółty.
Punkt widokowy Mirador Las Ventillas
Około 150 metrów na południe od centrum dla zwiedzających znajduje się punkt widokowy Mirador Las Ventillas, z którego (przy dobrej widoczności) w oddali widać odległą o 30 km w linii prostej Malagę, a także ośnieżone szczyty pasma górskiego Sierra Nevada.
Trasa piesza
Mieliśmy bardzo ładną pogodę, ale przechadzając się po obszarze na wysokości powyżej 1200 m m.p.m, przez większość czasu towarzyszyły nam chmury, a także odczuwalny chłód. Na szczęście nawet w styczniu (pora naszego zwiedzania) jest tam sporo zielonych terenów.
W planach mieliśmy zrobić około 3 km pętlę łączącą dwa szlaki – zielony, z którego przeszliśmy na żółty (będący przedłużeniem zielonego) – patrz mapa niżej. Pomimo niezbyt długiej drogi, przejście wraz z przerwami zajęło dwie godziny. Było to spowodowane warunkami panującymi na drugim ze szlaków – znajdowało się dużo błota, a ścieżki były wąskie, czasem strome i momentami śliskie (podczas kilku poprzednich dni padało).
Warto zacząć szlak od strony północnej, gdyż (jak się później okazało) ma on swój dedykowany kierunek (oznaczony na drewnianych słupkach), aby przejście szło sprawnie i nie trzeba było czekać na ludzi z naprzeciwka (czasem było wąsko). Niestety zorientowaliśmy się dopiero po czasie, jak już nie było sensu zawracać (nie tylko my popełniliśmy ten błąd). Wcześniej nie zwróciliśmy na to uwagi.
1 Comments